Środa. Czwartek. Niosący zwycięstwo

 Środa nie profesor swojego patrona ma

Nie, nie p. prof. Magdalena Środa, która ma swój, nieznany zapewne i przez nią samą, związek z Ziemią Kłodzką, ale zwykły dzień tygodnia pojawia się w tytule. W tym przestępnym/przestępczym roku jest okazja, żeby wspomnieć (może pomyśleć, jakie cechy mogą mi pomagać) patrona środy – 29. Nie mamy wizerunków i miejsc mu poświęconych wokół siebie, więc tym bardziej może inspirować pisane przypomnienie. Korzystam, co naturalne w tym roku, z „Żywotów” spisanych przez ks. Piotra Skargę. Do rzeczy. Patronem tego dnia jest Nicefor – „niosący zwycięstwo”, u nas Nikifor oczywiście. Opowieść autora „Kazań sejmowych” rozpoczyna się od opisu przyjacielskiego życia w Antiochii kapłana Saprycjusza i Nicefora – człowieka świeckiego. Przyjaźń jednak ma swój kres.

Skarga nie podaje przyczyn, a tylko sugeruje, że nieporozumienia i nienawiść między nich wprowadza diabeł. Tutaj nasze domysły mogą nieźle pohulać. Nicefor stara się usilnie sam i przez znajomych konflikt wyjaśnić, Saprycjusz prezentuje jednak znaną nam dobrze postawę: nie i już. Na ten moment nakłada się w Antiochii czas prześladowań chrześcijan. Kapłana zamykają naturalnie w pierwszej kolejności. Saprycjusz po torturach ma zostać stracony. W drodze na miejsce kaźni na byłego przyjaciela czeka Nicefor, który jeszcze raz prosi skazańca o zgodę. To również nic nie daje, bo kapłan uparł się, żeby trwać w konflikcie. Skąd my to znamy? To ja mam ustąpić, pokazać, że nie jestem twardy? Nie nie, bez względu na konsekwencje dla siebie i innych. To jeszcze nie koniec. Saprycjusz tuż przed ścięciem po prostu „wymięka” i robi, co mu każą prześladowcy. Ocala życie. Zamiast niego ścinają Nicefora. Taka przyjaźń, szacunek, konsekwencja w wyborze po męczeństwo. Tyle na środę wystarczy.

Czwartek przecież przyniesie podobne przeżycia. Nieco na wzór Nicefora. Wspomnienie męczeństwa, ofiary, trwania przy swoich poglądach i wyborach aż po śmierć. Oczywiście mam na myśli Żołnierzy Wyklętych. Zupełnie zapomnianych, wymazanych z kart naszych dziejów przez komunistycznych oprawców, niezbyt też odpowiadających demokratycznemu mainstreamowi. Fundacja „Pamiętamy”, Stowarzyszenie Odra-Niemen, wiele lokalnych grup i towarzystw drugi rok podejmują uparte działania, żebyśmy świętowali, wspominali. Żeby przypomnieć tych, którzy nieśli zwycięstwo. I udaje się. Także z namawianiem młodych ludzi. Sprawa ważna, świętowanie podniosłe, może się da stale (nie co cztery lata), regularnie. I jeszcze takie spostrzeżenie.

Jak to u nas przygotowane po perypetiach. Myślę tutaj na przykład o polskim chórze z Syberii, który miał uświetniać dzień, ba został zaproszony przez Fundację, po zapewnieniach rządzących, że są na to środki, ale okazało się w ostatniej chwili, że nie wiadomo czy ma je wyłożyć MSZ czy może Kancelaria Senatu. Oj oj. Może to i dobrze, naturalnie piszę to z przekąsem. Nie przejmą świętowania żadne centralne władze.

Co do lokalnych, to już jest i pewnie będzie różnie. Wiele samorządów wspiera i nagłaśnia marsze. Jak u nas będzie? Zobaczymy. Nasz indywidualny udział, a do tego jeszcze ludzi młodych, będzie najcenniejszy. Organizatorzy zapraszają na kłodzki rynek w czwartek 1 marca o 18.00.

Mieczysław Kowalcze*

*O autorze

Polonista, historyk, dziennikarz, pedagog w pracy i życiu. Od wielu lat związany z Zespołem Szkół Społecznych oraz Kłodzkim Towarzystwem Oświatowym. Autor i współtwórca wielu wydawnictw i publikacji. Zupełnie od niedawna działacz Klubu Otwartej Kultury. Niemożliwe jest go nie znać, taki z niego społecznik. Lubiany i szanowany przez wszystkich. Ale skromny, więc na tyle o nim wystarczy.