Kowalcze: Porządki

Jeden komentarz może wywołać znacznie więcej skojarzeń niż długaśne dyskusje. Tak to już bywa z ludzkim myśleniem. Oto zdanie o tym, że dobrze byłoby świętować sprowadzenie relikwii błogosławionego Jana Pawła II do Kłodzka w czystym mieście, w pięknym otoczeniu, przywołał kilka istotnych, jak się wydaje, uwag.

Jeden komentarz może wywołać znacznie więcej skojarzeń niż długaśne dyskusje. Tak to już bywa z ludzkim myśleniem. Oto zdanie o tym, że dobrze byłoby świętować sprowadzenie relikwii błogosławionego Jana Pawła II do Kłodzka w czystym mieście, w pięknym otoczeniu, przywołał kilka istotnych, jak się wydaje, uwag. Naturalnie, należy zacząć od własnego podwórka, jak ono wygląda, jak jest urządzone, a dopiero później popatrzeć na to, co na zewnątrz. No więc wejdźmy do środka w dwojaki sposób.

Najpierw budowle kościelne. Nie mnie się wypowiadać (bo nie jestem znawcą) na temat architektury budynków sakralnych (szczególnie nowych), estetyki, smaku i jakości wyposażania i ozdabiania kościołów, ale opinie tych, którzy są znawcami zwykle są nieprzychylne. Tandeta, kicz, brak poczucia estetyki itp. Jedyne, co mogę dodać, a to widuję, że poziom, ilość i jakość „pięknych przedmiotów” często po prostu przeszkadza w nabożeństwie. Dobrze to widać teraz, w czasie uroczystości pierwszokomunijnych.

To zresztą dodatkowy i właściwie nieustanny temat felietonistów – kicz otaczający to święto młodych ludzi i ich rodzin, no i oczywiście rodzaj i cena prezentów. Treść wydarzenia właściwie już zupełnie niewidoczna. Czy aby, tutaj pozwalam sobie na lekko prowokacyjny ton, nie jesteśmy świetnymi przykładami tezy Benedykta XVI o milczącej apostazji w Kościele? Jaki tutaj bałagan? No bo czy nie jest tak, że religijność spychamy coraz bardziej do kąta, zamykamy w zakrystii i kruchcie, mamy wyraźną „niepotrzebę Boga”, a za to bardzo wyraźne i wygórowane inne potrzeby. Wspólnota wiary trwa przez nabożeństwo, na które zresztą przychodzi nas coraz mniej. Później szybko w codzienności znika, a zdarza się, że jest jej prostym zaprzeczeniem. Sakralizujemy jeszcze cokolwiek we własnym życiu? Działamy z pobudek religijnych? Sporo pytań, bo sporo różnych śmieci, jak w tym komentarzu. No i rzeczywiście jak tu porządnie świętować?

Wiadomo, autor tych tekstów jest wyjątkowo upartym optymistą, więc znajduje szybko pozytywne przykłady. Choćby na pracę nad poprawieniem estetyki kościołów. Rocznica 30 lat parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Kłodzku wiąże się również z dwoma pomysłami artystycznymi. Jeden z nich już domknięty, drugi trwa.

W piątek, 18 maja, w niewykorzystywanej (jeszcze), a już odrobinę uporządkowanej kaplicy rozpoczęła się wystawa prac dziecięcych i młodzieżowych uczestników warsztatów plastycznych, związanych i inspirowanych właśnie Krzyżem Świętym. Naprawdę warto zobaczyć. Także dorośli artyści zostali zaproszeni, a zgłosiło się ich spore grono, do udziału w podobnym przedsięwzięciu. Zaczyna się więc dziać coś, co nieco poprawi nasze oczekiwania wobec sztuki sakralnej. Tej, która przecież jako cel stawia sobie pomaganie nam w porządkowaniu spraw wewnętrznych. Nie tylko ma coś kolorowo podkreślić, czasem wywołać zażenowanie czy zawstydzenie. Dbajmy o poziom, czystość i porządek w tej przestrzeni, a świątynia stanie się piękna, pięknie i z gustem będzie wyposażona, ba, kapłani będą sprawować piękne nabożeństwa. Pomarzyć, świetna sprawa!

Mieczysław Kowalcze*

*O autorze

Polonista, historyk, dziennikarz, pedagog w pracy i życiu. Od wielu lat związany z Zespołem Szkół Społecznych oraz Kłodzkim Towarzystwem Oświatowym. Autor i współtwórca wydawnictw i publikacji. Działacz Klubu Otwartej Kultury. Niemożliwe jest go nie znać, taki z niego społecznik. Lubiany i szanowany przez wszystkich. Ale skromny, więc na tyle o nim wystarczy.