Kowalcze: Od Havla i Tischnera

 Dzisiaj same cytaty. Dokładniej to ich przytoczenia z (prawie) pamięci.

Wszystkie naturalnie wywołane wielką dyskusją wokół ostatniego tekstu - pisze w felietonie Mieczysław Kowalcze

Dzisiaj same cytaty. Dokładniej to ich przytoczenia z (prawie) pamięci. Wszystkie naturalnie wywołane wielką dyskusją wokół ostatniego tekstu. Za którą dziękuję PT Czytelniczkom i Czytelnikom. Zacznijmy od przekonania Vaclava Havla, który twierdził, że wiedza nad sensem naszego życia, owszem, jest coraz większa, ale jednocześnie jest to samo w sobie tragiczne. Dlaczego? Bo czas, jaki poświęcamy własnemu namysłowi nad tą powiększającą się wiedzą jest coraz mniejszy, coraz krótszy. Taki paradoks. Rzeczywiście nietrudny przecież do zauważenia. Na szczęście jeszcze nie wszędzie.

Zaprzeczyliśmy wspólnie w tym miejscu, na portalu Kłodzko24 temu przekonaniu ukochanego przez wielu Polaków prezydenta Czech. Poszukujemy uparcie sensu. Nieco więcej niż przeciętnie traktowany obywatel. To dobrze i niech tak pozostanie. Bez względu na kierunek ideowy i jakość niektórych wpisów. Dyskutujmy, wątpmy. A na końcu, w co autor wierzy, pojawi się wiara. Bo przecież za swego rodzaju wzór może nam posłużyć postać jednego z uczniów Jezusa. Apostoł Tomasz wyrażał wątpliwości, zadawał dodatkowe pytania, prowokował otoczenie, żeby nie wykazywało jedynie owczego pędu, a poważnie wzięło pod uwagę także racjonalne przekonania. Dobrze, że ktoś taki się pojawia, a co ciekawe Jezus sporo czasu i uwagi poświęca Tomaszowi. Niedowiarkowi. To znaczące. Bo kto z nas nie chciałby doznać (jaki cudny paradoks!) logicznego, rozumowo poświadczonego olśnienia, że wiara ma swój wymiar, który da się zmierzyć, dotknąć, włożyć w jej przejawy i ślady jakieś narzędzie badawcze albo chociażby własną rękę.

Drugi, po Havlovym, (prawie) „cytat” to przypomnienie sensu tekstu, sprzed lat, księdza Józefa Tischnera. Chodzi mi o „Logikę wiary”. To tam znaleźć można bardzo interesującą, a jednocześnie bardzo prostą (rozumowo) konstrukcję wierzenia jako takiego. Składa się ona z trzech podstawowych wydarzeń, które wzajemnie powiązane dają możliwość wiary. Oto one: 1. stworzenie świata, całego, pięknego, z człowiekiem; 2. objawienie się Boga człowiekowi; 3. i wreszcie zbawienie każdego z nas. Powiązane ze sobą i z naszym udziałem mogą dać początek zaufania Bogu. Bo, jak mówi dalej autor „Historii filozofii po góralsku”, trzeba mieć do takiej otwartej postawy kilka doświadczeń i parę ważnych własnych odpowiedzi.

Na przykład odpowiedź na takie życiowe dictum: kto nie miał dotykalnego kontaktu ze złem, a szczególnie z bezradnością wobec niego i przenikającą na wylot świadomością, że nic z tym nie mogę zrobić, ten nie poszukuje wsparcia. Kto nie poczuł, że zło kompletnie go obezwładniło, bo nie pozwala na reakcję, np. wywołując zagrożenie utraty płatnej pracy…, ten nie znajdzie w sobie napięcia wiary. Wielkiej albo małej, ale jednak wiary. Może prościej wtedy uwierzyć w polecenie, które usłyszał Tomasz od Jezusa: Idź i wierz. Już bez dodatkowych dyskusji. My jednak rozmawiajmy. Sięgajmy po inspiracje autorytetów. I wynika z nich, że albo z namysłu nad sensem albo z konieczności odnalezienia w sobie siły odpowiedzi na zło bierze się wiara. I oby tak było.

PS. Najbliższe dni to w Kościele zwrócenie uwagi na ważność Biblii. W wymiarze tradycji i rytuału, a także w naszych dyskusjach. Na naszym portalu.

Mieczysław Kowalcze*

*O autorze

Polonista, historyk, dziennikarz, pedagog w pracy i życiu. Od wielu lat związany z Zespołem Szkół Społecznych oraz Kłodzkim Towarzystwem Oświatowym. Autor i współtwórca wydawnictw i publikacji. Działacz Klubu Otwartej Kultury. Niemożliwe jest go nie znać, taki z niego społecznik. Lubiany i szanowany przez wszystkich. Ale skromny, więc na tyle o nim wystarczy.