Palikotyzacja

Stało się, jak miało się stać. Miała wygrać Platforma. I właściwie ten wynik wyborów nie dziwi mnie ani odrobinę. Nie dziwi mnie też dobry wynik Palikota, nawet prawdę mówiąc spodziewałem się lepszego. SLD ma to, na co zasłużył. Odwrócił się plecami do politycznego marketingu, a gdzie ma lewicowe ideały, pokazał w podejściu choćby do Roberta Biedronia i Wandy Nowickiej. Niekonsekwentna i pozbawiona jakiejkolwiek strategii kampania wydała owoce. I dopiero dziś odchodzi ze spuszczoną głową ten, który mógł i nawet powinien był odejść wcześniej z honorem. Palikot po prostu miażdżył Napieralskiego na każdym kroku. Jeszcze nie tak dawno pisałem, że Napieralski prowadzi SLD do klęski („SLD kreując się na przystawkę PO na własne życzenie skazuje się na wyborczą katastrofę”). Nie wszystkim się to spodobało i miało to swoje konsekwencje. Ten wynik powinien jednak dać tym „nie wszystkim” mocno do myślenia.

Dziś nareszcie mogę napisać w stu procentach to, co myślę, bez obaw, że ktoś zagrozi mi sądem w trybie wyborczym. Nikt już nie ma nade mną władzy. W najbliższym czasie zamierzam wystąpić z SLD. Polska potrzebuje lewicy. Ale nie w takim wydaniu. Teraz stery w SLD obejmą prawdopodobnie na powrót starsi członkowie. To krok w tył, jednak  Sojusz, jak sądzę, nie ma innego wyjścia.
Przed nami kolejne lata stagnacji i braku reform. PSL będzie hamulcowym tego rządu i na reformy nie pozwoli. O ile więc PO nie przeciągnie resztki SLD na swoją stronę, to będziemy mieli kolejne cztery lata po prostu zmarnowane. Ale być może PO wcale do reform się nie pali i fakt, że jest ten hamulcowy, będzie dla Tuska wygodnym usprawiedliwieniem. Tak jak usprawiedliwieniem swego czasu był prezydent Kaczyński, a potem zbliżające się wybory. To fenomen, że partia, która w zasadzie tylko administruje, zdobywa tak wielkie poparcie. To marketingowa wydmuszka. Ale przynajmniej w marketingu Platforma jest dobra.

Mandatu nie ugrał Adam Łącki. To nic dziwnego przy tak słabym wyniku całej partii. Jedyne co mnie dziwi to to, że do Sejmu nie wejdzie Ryszard Niebieszczański, mimo że miał pierwsze miejsce na liście.

Wracając do lewicy – SLD długo miotał się nie chcąc urazić żadnej grupy wyborców. Sojusz nie wiedziało czy chce być partią środka, czy może stanowczego zappateryzmu. Wszelkie krytyczne głosy były uciszane, a potencjalni liderzy, jak np. Bartosz Arłukowicz – marginalizowani.

Chałupnicze metody w wymyślaniu wyborczych haseł i spotów, skucesu też nie przyniosły. Pamiętam jak na Konwencji SLD z pompą odsłonięto hasło wyborcze do wyborów samorządowych... „człowiek, dom, praca”. Zamknąłem oczy, bo nie wierzyłem w to, co widziałem.

Rozmontowano LiD, postawiono na własny szyld i model partii wodzowskiej. Nie wyszło. Aleksander Kwaśniewski powiedział, że to mogą być ostatnie wybory SLD. Trudno się z tym nie zgodzić. SLD poniósł klęskę, z której może się już nigdy nie podnieść. Na własne życzenie.

Sławomir Fedoryka*

*O autorze:

członek Sojuszu Lewicy Demokratycznej, politolog, były kandydat na burmistrza Kłodzka

Poglądy przedstawione w powyższym tekście są subiektywną opinią autora i mają na celu wyłącznie zarysowanie proponowanych przez niego idei. Wszelka pojawiająca się w nim krytyka dotyczy działań i opinii, nie osób.

Poglądy przedstawione w powyższym tekście są subiektywną opinią autora i mają na celu wyłącznie zarysowanie proponowanych przez niego idei. Wszelka pojawiająca się w nim krytyka dotyczy działań i opinii, nie osób.