Oj, zadziało się! Sfera publiczna, do której należą przecież sprawy wiary głośno huczy od komentarzy. O wyniku wyborów, o wygranych, przegranych, zawiedzionych i zdziwionych (ciekawe, gdzie tych ostatnich miejsce według podziału z poprzedniego felietonu?), o udziale Kościoła w kampanii. Moja chęć unikania jasnych, twardych sformułowań spotyka się u PT Czytelników z uwagami, że za delikatnie, że bez „przyłożenia komuś konkretnemu”, że enigmatycznie. Przyznaję, że to prawda. Bo inny cel tego pisania. Jednak tak całkiem nie sposób dać drapaka przed komentarzami o posmaku politycznym. Od wyrażenia własnych oczekiwań, ba, politycznych marzeń.
Dziś tak będzie. Tym bardziej, że bliskie są one pojawiającemu się tu i ówdzie przekonaniu, że czas w Polsce na porządną partię katolicką. I wcale nie jest to prosta reakcja na dobry wynik Popierających. Nie, nie. To pomysł-mrzonka od co najmniej kilkunastu lat. Zaplecze mamy solidne. Jest się kim wesprzeć. Od razu widać dwa filary, choćby myśląc o tegotygodniowych rocznicach. Najpierw 16 października, czyli dzień wyboru Karola Wojtyły. Jego myśl budowania Społeczeństwa na nauce Kościoła jako Wspólnoty sprawiedliwej, moralnej, z uczciwymi i służącymi obywatelom politykami, samorządowcami, urzędnikami i oczywiście ekonomistami wszelkiej maści. Drugi patron to Jerzy Popiełuszko. On dodałby jeszcze ze swej strony wszelkie obywatelskie i związkowe wolności. Także z odrzuceniem łatwych pokus. Biorących swój początek w zwykłych ludzkich oczekiwaniach dobrobytu i swobody, luzu moralnego. Czy nie wystarczyłoby takich dwóch patronów na dobry początek? Aż nadto.
Mili Czytelnicy zwróciliście uwagę, że Popierający mało nam obiecali dobrobytu - pierwszy hak (świetne zagranie, bo przecież kryzys i nie byliby wiarygodni), ale tym mocniej zabrali się za zasady zwykłej moralności – drugi hak na wyborcę. Zaprzeczyć, obśmiać, połączyć ze starym argumentem nowoczesności, postępu, europejskości, oddzielenia państwa od… No właśnie. Mam z założenia być rozdwojonym paranoikiem, bo tego oczekuje pogrobowiec rewolucji – tylko której? Tego wymaga polityczna poprawność Europejczyka? Znakomicie się słucha dyskusji powyborczych w gronie znajomych. Na przykład: nareszcie ktoś otwarcie mówi, że będziemy mogli być nowocześni, bo wymieciemy religię z życia publicznego, bo zaakceptujemy odmienność. Wszelkiego rodzaju. Będziemy europejscy, bo pogodzimy się z mafijnym układem, rządzącym w pary ważnych miejscach. Czy nie czas na równowagę? Czy nie czas na jasny przekaz, że mogą istnieć inne poglądy? A osoby, które je mają łączy partia polityczna? I działamy, każda ze stron, bez dawania sobie forów. Bo wy, owszem, jeszcze jesteście mniejszość, choć jeszcze chwila i zapewne to się zmieni.
Mieczysław Kowalcze*
PS. Obiecuję PT Czytelnikom, że temperatura kolejnych felietonów nie będzie już tak polityczna.
*O autorze
Polonista, historyk, dziennikarz, pedagog w pracy i życiu. Od wielu lat związany z Zespołem Szkół Społecznych oraz Kłodzkim Towarzystwem Oświatowym. Autor i współtwórca wielu wydawnictw i publikacji. Zupełnie od niedawna działacz Klubu Otwartej Kultury. Niemożliwe jest go nie znać, taki z niego społecznik. Lubiany i szanowany przez wszystkich. Ale skromny, więc na tyle o nim wystarczy.
Komentarze (0)
Wysyłając komentarz akceptujesz regulamin serwisu. Zgodnie z art. 24 ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy o ochronie danych osobowych, podanie danych jest dobrowolne, Użytkownikowi przysługuje prawo dostępu do treści swoich danych i ich poprawiania. Jak to zrobić dowiesz się w zakładce polityka prywatności.