I tym razem ten podziw bardzo się przydał. Dlaczego? Przez zapożyczenie z jego książek udało się nieco złagodzić zaczepny, młodzieńczy ton problemu z poprzedniego felietonu. Potrafiłem znaleźć argumenty, które co nieco przekonały zawiedzionego znajomego. A przypomnę, że chodziło o pytanie – jak tu świętować, gdy naszą obecność, naszą chęć głębszego przeżycia uroczystości, „zakłócają” dodatkowe, świeckie okoliczności albo silnie podkreślana obecność VIP-ów? Otóż Halik, wykorzystując stare chińskie przysłowie mówiące o tym, że miłość między ludźmi to głównie cierpliwość wobec siebie nawzajem, rozwija je w interesującym kierunku. Układa z nich znaną trójkę, gdy dodaje: cierpliwość wobec siebie samego to nadzieja (skąd to znamy!), wreszcie cierpliwość wobec Boga to wiara. I na tym nie poprzestaje, bo się zastanawia: jaka wiara? No właśnie! Tu też nam czeski autor pomoże, bo zada trudne pytania: czy taka, która od razu feruje oceny i rozwiązania, czy może jednak taka, którą stać na wyrozumiałość, zniesienie powierzchownych wrażeń i ocen? Wspomoże nasz współudział w świętowaniu z ludźmi, którzy Kościół wykorzystują jako przestrzeń promocji siebie. I dzięki temu staje się wówczas ćwiczeniem cierpliwości. Niełatwym ćwiczeniem.
A porządna wiara ciągle wymaga od nas tego typu ćwiczeń. Przy okazji łagodzących problem wyjaśnień powiedziałem znajomemu, że warto zapożyczyć jeszcze jeden ważny fragment z myślenia Halika. Powiada on, że ateizm, fundamentalizm religijny oraz entuzjazm zbyt łatwej (powierzchownej) wiary są do siebie bardzo podobne. Tak, tak. W czym? Ano w tym, że szybko i „bezboleśnie” potrafią uporać się z Bożymi tajemnicami. No i oczywiście bierze się to podobieństwo z niecierpliwości osób z tych trzech grup. Chcieliby szybko, szybko, a to zwykle znaczy powierzchownie. Więc my wykażmy cierpliwość! Czego Wam mili Czytelnicy (i sobie) życzę. I jeszcze nie dziwmy się zanadto w taki mniej więcej sposób, który usłyszałem: jak to? Mój entuzjazm taki wielki, ba, bronię wiary przed agnostykami, a czasem przed atakującymi wiarę, a Tomasz Halik zalicza mnie do tej samej grupy, w której są ateiści? To trudne, nie do przyjęcia. Wolę w takim razie inne lektury, inne propozycje. Na to też trzeba spojrzeć z odrobiną cierpliwości. A za zdziwionych zmówić porządną modlitwę. Stara chrześcijańska anegdota opowiada o zdziwionych w następujący sposób: większość z nich zapełnia piekło. Podzieleni są na kilka grup, największa z nich to ci, którzy dziwią się, że takie miejsce w ogóle istnieje. Inni to tacy, którym nagle przyszło zakończyć ziemski żywot - to już? Wreszcie wśród piekielników znajdziemy także tych, którzy dziwią się niezmiernie z efektu osądu: my tutaj w piekle? Tacy religijni, porządnie realizujący ziemski wymiar wiary, celebrujący uroczystości? Naturalnie, tego Wam z kolei PT Czytelnicy (i sobie) w ogóle nie życzę!
Mieczysław Kowalcze*
*O autorze
Polonista, historyk, dziennikarz, pedagog w pracy i życiu. Od wielu lat związany z Zespołem Szkół Społecznych oraz Kłodzkim Towarzystwem Oświatowym. Autor i współtwórca wielu wydawnictw i publikacji. Zupełnie od niedawna działacz Klubu Otwartej Kultury. Niemożliwe jest go nie znać, taki z niego społecznik. Lubiany i szanowany przez wszystkich. Ale skromny, więc na tyle o nim wystarczy.
Komentarze (0)
Wysyłając komentarz akceptujesz regulamin serwisu. Zgodnie z art. 24 ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy o ochronie danych osobowych, podanie danych jest dobrowolne, Użytkownikowi przysługuje prawo dostępu do treści swoich danych i ich poprawiania. Jak to zrobić dowiesz się w zakładce polityka prywatności.