Zieleniec. Pojawiła się wataha wilków

Zieleniec. Kilka dni temu w okolicach gór Orlickich można było natrafić na watahę wilków. Bliskie spotkanie z nimi udokumentował Sławomir Zagórski, który jest autorem tego filmu. A czy podczas takich spotkań pownniśmy bac się wilków? Jak twierdzi znany miłośnik przyrody Adam Wajra, strach przed wilkami nie jest to racjonalny. To wytwór propagandy stworzonej przez ludzi dla ludzi.

Mity i nieprawdy

Zacznijmy od sprawy najpoważniejszej. Śmiertelne ataki wilków na ludzi, również te z przeszłości, proszę mi wierzyć, należy traktować w większości przypadków jak mity i nieprawdy. Nie znaczy to, że takie wypadki się na świecie nie zdarzają, ale to rzadkości. W Europie odnotowano je ostatni raz w latach 50. ubiegłego wieku w Hiszpanii, kraju wówczas bardzo biednym, w którym polowano na wilki, a przede wszystkim zabijano ponad miarę ich naturalne ofiary. W ekstremalnej i bardzo nienaturalnej sytuacji doszło do zabicia dwójki dzieci przez samicę wilka. Jedyna nauka, jaka płynie z tego wydarzenia jest taka, że nie powinniśmy polować na wilki ani dziesiątkować ich naturalnych ofiar, bo właśnie to niszczy ich strukturę rodzinną.

Od tamtego czasu nic złego się nie przydarzyło ze strony dzikich wilków, choć miliony ludzi uprawiają turystykę, sporty, zbierają grzyby. W Puszczy Białowieskiej, gdzie mieszkam od ponad 20 lat i gdzie wilki były zawsze, nigdy nie zasłyszałem, aby ktoś z lokalnych mieszkańców się ich bał. Dzieci tu zawsze chodziły na grzyby i to same. W Puszczy spotkanie z wilkiem traktowane jest na równi ze spotkaniem z sarną lub jeleniem i jest to bardzo racjonalne podejście. Podobnie nikogo nie dziwi wilk lub wilki przechodzące przez wieś, bo robiły to zawsze od lat i robią to podobnie jak jelenie lub żubry. 

Patrząc na światowe statystki, wilki są na samym końcu zagrożeń odzwierzęcych, co znaczy, że są o wiele mniej groźne niż nasze psy czy osy. W lesie mamy większą szansę stracić życie z rąk myśliwego, który nas pomyli z dzikiem lub jeleniem, niż w spotykaniu z jakimkolwiek dzikim zwierzęciem. W Polsce od kul myśliwych ginie kilka osób rocznie, czyli więcej niż od wszystkich uznawanych za groźne zwierząt (wilki, żubry, łosie, dziki, niedźwiedzie) razem wziętych przez ostatnie kilkadziesiąt lat. Wilki - jak już wspominałem - nie zabiły nikogo, żubry również, niedźwiedzie jedną osobę, dziki kilka, ale dotyczyło to rannych w czasie polowań dzików, które zwyczajnie się broniły.

Nie oswajaj!

Ostatnie nagłośnione przez media przypadki podchodzenia wilków do ludzi trudno uznać za atak, czy nawet jego próbę i dotyczyły one wypadku Białowieży i okolic Poznania oswojonych wcześniej zwierząt. Natomiast słynne wilki z okolic Brzozowa, które podeszły do pilarzy okazały się niedożywionymi młodymi, które z jakiś powodów straciły rodziców.

Podobnie było, choć w tym wypadku sytuacja była poważniejsza, gdy oswojone i karmione przez ludzi wilki pokąsały cztery osoby w 2018 r. Tu pragnę zaznaczyć, że chodzi o kąsanie czyli coś znacznie łagodniejszego od ugryzienia. Dotyczyło zdarzeń w Puszczy Noteckiej i Bieszczadach. I tu dochodzimy to sedna. Jeżeli nie będziemy dokarmiać wilków, próbować ich wabić lub oswajać, nic nam z ich strony nie grozi. Jeżeli nie będziemy zostawić odpadków szczególnie mięsnych, do których zwierzęta mogą się przyzwyczaić, nie będzie z nimi żadnych problemów. Wilki pozostaną dzikimi zwierzętami, które będą trzymały raz większy raz mniejszy dystans od ludzi, ale nigdy nie będą stanowić zagrożenia. Jeżeli nie będziemy puszczać luzem naszych czworonożnych przyjaciół w lasach, a nocą albo zabierać je do zamkniętych pomieszczeń lub zostawiać na dobrze ogrodzonych posesjach to im też wilki raczej nie zagrożą. Bardzo wiele zależy od postawy samorządu. W gminie Białowieża, w której mieszkam, nie straszy się mieszkańców wilkami, lecz zwraca uwagę głównie na to, że ludzie powinni pilnować swoich podopiecznych takich, jak psy i koty, i absolutnie nie pozostawiać karmy dla nich w miejscach, do których mogą mieć dostęp dzikie zwierzęta. I tyle. 

To piękne zwierze

Od lat obserwuję i fotografuję wilki. Brałem też udział w programie badawczym w czasie, którego odławiano je, żeby założyć im obroże z nadajnikami i uzyskać informacje o ich życiu. Miałem z nimi naprawdę bliskie spotkania i nigdy ani jednej groźnej sytuacji. Takie same doświadczenia mają wszyscy moi znajomi zajmujący się wilkami. Ich naprawdę nie ma się co bać, bo nie ma ku temu powodu, a strach to bardzo zły doradca. Nie słuchajmy myśliwskich opowieści, bo one mają mało wspólnego z prawdą. A co zrobić, gdy spotkamy w lesie wilka? Zachwycić się, odpowiadam, bo to po pierwsze piękne zwierzę, a po drugie spotkanie będzie krótkie, wilk szybko zniknie nam z oczu. One mają naprawdę wiele prawdziwych powodów, żeby nas, ludzi, się bać.

K.Golak/R.Piela

Czytaj także:

<>

<>