Wzorce styczniowe

Fragment krótkiej rozmowy o wychowawczym systemie edukacji w Polsce i jedna z konkluzji - ciężar konkretnych działań przeniósł się na "papiery" i procedury, na zakładanie różnego typu teczek. Wyciekł z systemu aktywny współudział w wychowaniu, czyli współodpowiedzialność za młodych ludzi. Pewnie jest w tym spore ziarno prawdy.

Dodaję trochę zapomnianą myśl z drugiej strony: od ładnych paru lat dorośli są przedstawiani (w popkulturze) jako osoby do wyśmiania, pokazania słabości, nienadążający za tym, co modne. Bo przecież trzeba być ciągle cool. Jeśli nie lemingiem, to chociaż hipsterem. Ba, dorośli to tacy, którzy kompletnie nie rozumieją trendów, choćby takich, że prawdziwe szczęście może przynieść (już) jedynie miłość do wampirzyc i wampirów. Nie ma też mowy o autorytecie dorosłych, odniesieniu do zasad, wartości, które można od nich zapożyczyć, kontynuować. Wyjście z sytuacji na razie teoretyczne: przywrócenie, naturalnie demokratyczne, a nie pod totalitarną presją mediów, zwykłej ciągłości pokoleniowej. Owszem różnimy się (nie tylko w umiejętnościach TI), ale mamy Wam, mili młodzi ludzie, parę rzeczy do przekazania.

Ustaliliśmy już społecznie, które zachowania, reakcje i wartości są ważne. Skorzystajcie! A my spróbujemy konsekwentnie je podsuwać. Przypominać, a nawet uporczywie mówić: to jest w porządku, to nie. Zaręczam, że młodzi ludzie bardzo potrzebują takich wskazówek i bezustannych przypomnień, nawet wtedy, gdy się, jak to młodzi, buntują. To ich prawo. Parę przykładów-wzorców na ten styczniowy tydzień. Może dadzą chwile refleksji, może wybór. Zacznę o Owsiakowej Orkiestry w Kłodzku. Od lat obserwuję, jak się przygotowuje, jak się toczy, wreszcie jak jest oceniana. Od lat też spotykam w czasie jej trwania p. Małgosię, która bierze konkretny udział w licytacjach. I to pokaźny udział. Odmówiła, niestety, żebym przygotował osobny materiał o niej i jej zaangażowaniu się w kłodzką Orkiestrę. Dodaje, że robi to nie dla prasy, ale żeby jej dzieci mogły wziąć taką postawę za wzór. Inne młode osoby pewnie też mogłyby. Jest konkret, nie dywagacje i komentarze albo ideologia, skryta za papierami. Na marginesie tego tekstu: okropnie się wkurzyłem na znajome, które w towarzyskiej rozmowie w poniedziałek, po Orkiestrze, podsumowały ją od strony kłodzkiej licytacji właśnie, a właściwie niewylicytowania jednego z podarunków. Takie odwrócenie. A gdzie nasza wspólna ciężka robota (pod kierownictwem p. Bogusi) wolontariuszy, opiekunów, wielu służb oraz ekipy z Centrum Handlowego i MGOK z Bystrzycy? Znów odwrócenie porządku! A przecież nazbieraliśmy najwięcej w historii trwania imprezy w mieście. Dość więc takiego odwrotnego gadania i niedziałania. Wróćmy do wzorów.

I znów z przestrzeni zaangażowania społecznego. Tym razem z Lasek. Powstała tam i bardzo aktywnie działa grupa osób, która pomaga panu Jackowi i innym potrzebującym szpiku do próby wyleczenia białaczki. Akcja niedzielna w świetlicy w tej wsi zgromadzi pewnie sporo osób, które zadeklarują chęć znalezienia się  w bazie dawców, żeby ewentualnie pomóc, a przy okazji nie jest to działanie jednorazowe. Mocno trzymamy kciuki, żeby się pięknie udało. To jeszcze nie wszystko. Na 1 lutego grupa osób, przyjaciół Zakładu Leczniczo-Opiekuńczego w Piszkowicach, organizuje duży koncert charytatywny. Praca przy jego organizacji, wspieranie się w dobrym dziele, to oprócz gigantycznej roboty, także wymiana myśli, poglądów, opinii. To dopiero szkoła wychowania. i wzorców pracy! Nie tylko komentowania gotowca. O koncercie portal poinformuje osobno, ale już serdecznie zapraszam: 1 lutego, 19.30, aula Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu. Tak na marginesie Starostwo organizuje przejazd autobusem dla chętnych. Te trzy przykłady konkretnej pracy uzupełnijmy, w naturalny sposób, przykładami ze styczniowej przeszłości.

We wtorek, 22 stycznia, przypada 150 rocznica wybuchu Powstania Styczniowego i różnego typu informacje lub parainformacje pojawią się na chwilę w mediach. Obok głośnego kolarza, sędziego lub jakiegoś nieszczęśnika czy oszołoma. Politycy coś sobie ugrają na obchodach, a my spróbujmy trochę inaczej, prościej. Wziąć z rocznicy co nieco dla naszego przedsięwzięcia, dla naszego tematu. Dla wskazania wzorców. Tutaj można sięgnąć na półkę najwyższą, tzn. taką, która mówi o tym, że dwóch spośród uczestników Powstania czcimy na ołtarzach (Kalinowski, Chmielowski), a Romuald Traugutt za jakiś czas też tam będzie. Wzory postaw? Po prostu. Jeszcze z jednego niezwykle ważnego powodu warto o tej rocznicy rozmawiać. Nikomu do głowy nie przychodziło, mimo głębokich różnic w ocenach wydarzenia, żeby obrzucać błotem uczestników. Podważać zasadność działania żołnierzy. Sens Powstania. Teraz lubimy niszczyć szybko i skutecznie wszystko i wszystkich, którzy choć przez chwilę zrobili coś społecznie istotnego. Z zawiści, z kompleksów, z braku własnych wzorców. Powstańcy byli niekwestionowanymi i szanowanymi autorytetami. Stale. Marzymy dziś o takiej sytuacji. Młodzi ludzie zaś najbardziej. Da się z tego skorzystać?

*O autorze

Polonista, historyk, dziennikarz, pedagog w pracy i życiu. Od wielu lat związany z Zespołem Szkół Społecznych oraz Kłodzkim Towarzystwem Oświatowym. Autor i współtwórca wydawnictw i publikacji. Działacz Klubu Otwartej Kultury. Niemożliwe jest go nie znać, taki z niego społecznik. Lubiany i szanowany przez wszystkich. Ale skromny, więc na tyle o nim wystarczy.