Wysoki jak topola

Polska ma potencjał, skoro premier Kopacz porównała Małopolskę do Bawarii. Szkoda tylko, że ten potencjał odnosi się do fantazjowania, bo z Małopolski taka Bawaria, jak za przeproszeniem z koziej dupy trąba. Kłodzko można chyba uznać za kwintesencję polskości. W mieście nad Nysą nawet topola była pomnikiem przyrody, była aż się złamała i rozwaliła auto. Co tam dąb Bartek i lipy w Czarnolesie, Kłodzko ma pospolitą topolę, więc poeci chwytajcie za pióra i sławcie jej smukłe wdzięki. Ale jak sławić, skoro we łbie mętlik, bo na kłodzkiej scenie takie abstrakcyjne sztuki wystawiają, że trudno je pojąć. Człowiek, który przez cztery lata krytykował krytą pływalnię, jest teraz jej kierownikiem, a radny, któremu odebrano mandat, wystartuje w wyborach uzupełniających i może je wygrać. I do tego jeszcze zdziwiona poseł Zalewska. Najpierw ludzie Szpytmy politycznie ją sponiewierali, a potem ona i tak (zupełnie jakby zadziałał syndrom sztokholmski) poparła Bogusia. Teraz dziwi się, że powodzianie list do Kaczyńskiego w jej sprawie wysmażyli. Witkacy, Kantor i Grotowski (gdyby tylko żyli) mogliby w Kłodzku uczyć się, co to jest nowa czysta forma, happening, groteska, abstrakcja... Przysiedliby pod kłodzką topolą i nowy teatr zrobiliby na miarę – że tak górnolotnie, jak premier Kopacz, porównam – Broadwayu. Na koniec chciałbym wyjaśnić dwa pojęcia, które w moim domu nabrały nieco odmiennych znaczeń. Groteska jest wtedy, gdy moja żona wygra w kierki. Dlaczego? Bo w przeciwieństwie do mnie i dzieci gra na rympał, nie licząc, ile zeszło kierów. A syndrom sztokholmski to moja kotka, która przychodzi do mnie, nawet jak jej trochę dokuczam. Dzieci śmieją się wtedy z kota i mówią, że to klasyczny przykład syndromu sztokholmskiego. Wszystko fajnie, niejednemu Czytelnikowi może się nawet wydać, że coś tam wiem i rozumiem, ale to pozory, bo kiedy jadę do Kłodzka, czuję się wysoki jak topola, lecz głupi jak fasola. Nic a nic nie kumam z tego, co w tym mieście się dzieje.