Refleksyjny i szarmancki

Nie zdążył go już przeczytać. Zmarł w szpitalu. Kolejnej walki z chorobą niestety nie wygrał... Ta smutna wiadomość dotarła do mnie tuż przed świętami. O śmierci Pana Eugeniusza poinformowała mnie jego córka. Nie mogłem uwierzyć, bo tydzień wcześniej rozmawiałem z nim. Wysłał swój świąteczny felieton. Pana Eugeniusza poznałem 18 lat temu. Przyszedł wtedy do redakcji Gazety Wrocławskiej, w której pracowałem i przyniósł list. Od razu go polubiłem i to nie tylko za treść listu, ale za jego sposób bycia: jednocześnie bezpośredni i szarmancki; żartobliwy, ale refleksyjny. Kiedy w 2009 roku ukazała się na rynku Gazeta Kłodzka, od razu zameldował się w niej Eugeniusz Martyniuk, a wraz z nim Gondol Jerzy i Sąsiadka, postaci które wymyślił do swoich felietonów. Pierwszy tekst ukazał się 25 września 2009 roku. Odszukałem go. „Siedzimy pod stodołą i rozmawiamy na aktualne tematy. Mój sąsiad Gondol Jerzy pyta mnie, kiedy będą uruchamiane kłodzkie gondole i prosi władze o dwa przystanki gondolowe w Jaszkowej Dolnej (jeden napowietrzny – może być nawet na jego stodole, a drugi rzeczny – bo rzeka przepływa obok)” – tak go rozpoczął. „Na koniec spotkania pod stodołą zrobiliśmy jawne głosowanie. Stan 2. Za podaniem niniejszego do wiadomości było 2, przeciwko też 2, wstrzymało się od śmiechu też 2. Tradycyjnie po części oficjalnej nastąpiła degustacja (czarnej porzeczki), w trakcie której przez aklamację uchwaliliśmy, że Gazeta Kłodzka jest fajna i będziemy ją na zmianę głośno czytali pod stodołą” - a tak zakończył. I został z nami na prawie 10 lat. Miał w gazecie stałą rubrykę, którą nazwałem „Z grubej rury”, bo w ocenach Pan Eugeniusz był bezkompromisowy. Takim go zapamiętamy: ja, redakcja i jego wierni czytelnicy. Romuald Piela