Po świątecznym rozgardiaszu, ucztowaniu, spotkaniach, w których sporo różnych obaw o nowy rok, mamy czas na uporządkowanie myśli o Narodzeniu, o doświadczanych po raz kolejny urodzinach Jezusa. Zapytać można o to, czy coś one jeszcze znaczą w naszym indywidualnym, ale i też, tak tak, w społecznym życiu. Dodatkowo dzisiaj ostatnia niedziela roku, czyli podsumowania i plany, a także niedziela Świętej Rodziny – jest od czego i kiedy zacząć! Zacznijmy tak: każde narodziny/urodziny to wspólna radość, bo uczestniczymy w nich jako bezpośrednio zainteresowani (czego serdecznie życzę) lub znajomi z dużym entuzjazmem, z pięknymi emocjami. Było tak w to Boże Narodzenie, umieliśmy się cieszyć? Było z czego? Teologicznie radość z tych urodzin powinna być. Bo to po prostu ludzkie głębokie nareszcie! – doczekanie się na zapowiadanego już od wydarzeń rajskich Mesjasza, przypominanego później w wielu miejscach: u Izajasza, Daniela, w Drugiej Księdze Samuela i paru innych. Uzupełniamy to jeszcze za sprawą Ewangelii Łukasza i Mateusza, bo one podsuwają nam opisy konkretnych wydarzeń z dni, kiedy Dzieciątko zjawia się na świecie. Warto też pomyśleć, jak w twardej i wytrwałej żydowskiej Rodzinie rodzi się Jezus. Tu przytoczę jeszcze argument, który rzadko pojawia się w dyskusjach o życiu poczętym, aborcji, naturalnie w tym wymiarze medialno-politycznym, a pojawił się w te Święta. Otóż Żydzi wierzą, że już w chwili poczęcia powstaje dusza człowieka. Nie mają więc problemu, kiedy zarodek staje się w pełni człowiekiem, albo do kiedy można go usuwać bez żadnego problemu. Etycznego czy medycznego. Wątpię, czy zmniejszyłoby takie nastawienie liczbę aborcji w Europie tak od razu, no bo na ile wyznaczniki wiary są ważne, ale może nie byłoby to 3 miliony usunięć płodów jak teraz? Kościół nie podkreśla tego argumentu. Szkoda. Zbyt starotestamentowy? Dość.
Wracajmy do przyjemnych stron obchodzenia Urodzin. W homilii podczas watykańskiej pasterki papież Benedykt XVI do radosnych Świąt odnosił się wiele razy: Nieustannie na nowo wzrusza nas fakt, że Bóg staje się dzieckiem, abyśmy Go mogli miłować i jako dziecko powierza się z ufnością w nasze ręce. Porządne, głębokie wzruszenie. Zadał też słuchaczom kilka ważnych pytań, które pozwalają na poświąteczną refleksję także tutaj na portalu Kłodzko 24. eu. Na przykład taki fragment: Czy mamy dla Niego czas i miejsce? Czyż to właśnie nie sam Bóg jest przez nas odrzucany? Rozpoczyna się to od tego, że nie mamy dla Niego czasu. Im szybciej możemy się poruszać, im bardziej skuteczne stają się narzędzia, pozwalające oszczędzić nam czas, tym mniej mamy czasu do dyspozycji. A Bóg? Kwestia dotycząca Jego nigdy nie wydaje się pilna. Nasz czas już jest całkowicie wypełniony. Sprawy idą jednak znacznie głębiej. Czy Bóg ma naprawdę miejsce w naszym myśleniu? Metodologia naszego myślenia jest tak ustawiona, że w istocie On nie powinien istnieć. Nawet jeśli zdaje się pukać do bram naszej myśli, musi On zostać oddalony z jakąś argumentacją. Aby jakaś myśl była uważana za poważną, musi być skonstruowana w ten sposób, aby uczynić zbędną „hipotezę Boga”. Nie ma dla Niego miejsca. No i jak się z tym nie zgodzić? Mamy czas i miejsce? I jeszcze jeden wątek, żeby spróbować, mimo wszystko, poczuć radosne, jak sobie życzymy, Boże Narodzenie, czyli próba połączenia chwały boskiej i pokoju między ludźmi. Jakie to trudne! Najpierw, skąd Gloria: Otaczający Go aniołowie, przekazują przede wszystkim zwyczajnie radość z powodu postrzegania chwały Bożej. Ich śpiew jest promieniowaniem wypełniającej ich radości. W ich słowach słyszymy, że tak powiem, coś z melodyjnych dźwięków nieba. Nie ma żadnych wątpliwości co do celu, jest po prostu fakt wypełnienia szczęściem wypływającym z percepcji czystego blasku prawdy i miłości Boga. Pragniemy, aby ta radość nas dotknęła: istnieje radość. Istnieje czyste dobro. Istnieje czyste światło. Bóg jest dobry i jest On najwyższą mocą ponad wszystkimi mocami. Z tego faktu powinniśmy się po prostu tej nocy radować razem z aniołami i pasterzami. Też nic dodać, a jedynie spróbować tak pomyśleć, ba, zastosować! A jak rozumie pokój między nami, ludźmi tu i teraz Ojciec Święty, jakie stawia mu twarde warunki? Z chwałą Boga na wysokościach związany jest pokój na ziemi między ludźmi. Tam, gdzie nie oddaje się chwały Bogu, gdzie się o Nim zapomina lub wręcz Jemu zaprzecza, nie ma także pokoju. Od siebie dodałbym prowokacyjnie, że dotyczy to także oddawania chwały na pokaz, z przymusu czy źle rozumianego obowiązku. Wtedy równie trudno o pokój między nami. Takie te porządki proponuję na dzisiaj, przed Nowym Rokiem. Narodziny, radość, twarde myśli i warunki, ale, wiadomo, damy radę. Tym bardziej, że przed nami właśnie nowy rok, nowe pomysły, marzenia, dobre chwile. Za tydzień przyjdą, także w Orszaku w Kłodzku, trzej Mędrcy i przyniosą niemowlęciu złoto, kadzidło i mirrę; wiadomo jako metaforyczne znaki Jezusa jako króla, kogoś, kto ma ludzką naturę, ale też, żeby podkreślić jego boskość. Czy coś niematoforycznego podarują nam? Może dobre myśli? Oby.
*O autorze
Polonista, historyk, dziennikarz, pedagog w pracy i życiu. Od wielu lat związany z Zespołem Szkół Społecznych oraz Kłodzkim Towarzystwem Oświatowym. Autor i współtwórca wydawnictw i publikacji. Działacz Klubu Otwartej Kultury. Niemożliwe jest go nie znać, taki z niego społecznik. Lubiany i szanowany przez wszystkich. Ale skromny, więc na tyle o nim wystarczy.
Komentarze (0)
Wysyłając komentarz akceptujesz regulamin serwisu. Zgodnie z art. 24 ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy o ochronie danych osobowych, podanie danych jest dobrowolne, Użytkownikowi przysługuje prawo dostępu do treści swoich danych i ich poprawiania. Jak to zrobić dowiesz się w zakładce polityka prywatności.