Kowalcze: Od A do Ż - gra towarzyska

Oberwało mi się po ostatnim tekście: wierzysz w działanie wzorów? Ludzi, pomagającym Owsiakowi traktujesz jako godnych naśladowania? I jeszcze parę podobnych polemik. Nie narzekam. Jednemu z rozmówców zaproponowałem krótką grę towarzyską. Dzisiaj jej wersja nieco dłuższa od A do Ż.

Naturalnie niepełna. Proszę uzupełniać ja w miarę czytania. Reguła gry jest jedna, krótka: wyobraźmy sobie, że wyliczane w porządku alfabetycznym zawody i zajęcia są wykonywane starannie, merytorycznie, zgodnie z porządnymi zasadami. Trudne. Bez wątpienia. I dalej. Gra się toczy, a my myślimy: co wtedy dzieje się z naszym życiem społecznym, codziennym, systemami (zdrowie, edukacja itd.) państwa? Wybór zajęć dla tekstu jest, naturalnie, przypadkowy. Przy każdej literze mamy przecież mnóstwo innych, odmiennych przykładów. Pobawcie się, proszę. Pomarzyć i pograć można. I jeszcze jedno: wyliczenie nie spełnia warunków gender, wpisuję tylko formy męskie. Przepraszam, miłe panie. Tak więc krótka wyliczanka na rozgrzewkę.

A - aktywista - podejmuje działania na rzecz i dobra innych, nie dla własnej korzyści

B - barman - zarabia dobrze, więc "nie chrzci", np. piwa

C - cenzor - przepuszcza teksty i o swoich i o przeciwnikach, wyłącza też innym autocenzurę

D - dogmatyk - upiera się przy swoim, ale nie mści się na przeciwnikach, kiedy ma władzę

E - ekonomista, budżet buduje bez głębszego sięgania do naszych kieszeni

F - fanfaron, zaczyna doceniać innych

G - glutaminizator, ogranicza dodawanie E-utrwalaczy do potraw

I - inicjator, bierze aktywny udział w zainicjowanym pomyśle, nie tyje od spijania śmietanki

J - jasnowidz, nie nastawia się wyłącznie na złe wiadomości, albo odwrotnie

K - krytyk, znajduje dobre strony w tym, co omawia

L - lizus, szanuje szefa naprawdę

…

Ż - żongler, podrzuca piłeczki, nie ludzi

Zaproponowana mieszanka zajęć i pasji to tylko krótki wybór. Asekuracyjny, prawda? Nie zaprzeczę. Wiem, że pojawią się polityk, lekarz, nauczyciel, ksiądz, dziennikarz, samorządowiec, urzędnik… Zachęcam do gry. Zabawa trudna dla naszych temperamentów. Łatwiej znaleźć powody do narzekania, krytykanctwa. Uzasadnionego. Ale dość, nasza gra pomaga wrócić do normalności, postawić twardą diagnozę. A ona, wiecie to dobrze, jest taka: społecznie chorujemy. Jeśli więc mamy wspólny, społeczny obywatelski rozsądek, to czas podjąć leczenie. Bo kto chory, a nie zaprzeczam, że jesteśmy, to najwyższy czas na kurację. Porządną, aktywną. Bo po kuracji, no cóż, żylibyśmy lepiej, społecznie pełniej, bez tylu niepotrzebnych kłopotów i durnych zależności? No pewnie.

Jeszcze cytat z "Moraliów" Plutarcha, który to tekst bywał kiedyś lekturą obowiązkową. Kiedy ktoś potrzebuje leczenia, to jeśli go boli ząb lub palec, z miejsca idzie do lekarza; jeśli ma gorączkę, wzywa go do domu i prosi o pomoc; ale kto popadnie w melancholię, zapalenie mózgu lub obłęd, niekiedy nawet odwiedzin lekarza nie może znieść i albo go wypędza, albo sam ucieka pod wpływem ciężkiej choroby nie zdając sobie nawet sprawy z tego, że właśnie jest chory. Podobnie ludzie błądzący: niepoprawni są ci, którzy do upominających ich i krytykujących odnoszą się wrogo i ze złością, mając im to za złe; mniej ciężki jest stan tych, którzy cierpliwie przyjmują zarzuty. W jakim jesteśmy stanie?

*O autorze

Polonista, historyk, dziennikarz, pedagog w pracy i życiu. Od wielu lat związany z Zespołem Szkół Społecznych oraz Kłodzkim Towarzystwem Oświatowym. Autor i współtwórca wydawnictw i publikacji. Działacz Klubu Otwartej Kultury. Niemożliwe jest go nie znać, taki z niego społecznik. Lubiany i szanowany przez wszystkich. Ale skromny, więc na tyle o nim wystarczy.