Przeczytaj najnowszy felieton Mieczysława Kowalcze.
Koniec roku. Dobre i trudne podsumowania
Zwykle koniec jakiegoś okresu to podsumowania. Właśnie kończy się rok kościelny. Liturgiczny. Wyliczmy co się wydarzyło. Wybierzmy kilka przykładów. Bo to był bogaty i trudny czas. Zaczynam od końca. I od pozytywów.
Między miłością i radością postawi nas niedziela kończąca rok. Pojawi się dzisiaj, w czasie uroczystości zakończenia Roku Wiary, we wtorek zaś oficjalnie, adhortacja Franciszka "Evangelii gaudium" (Radość Ewangelii). Po synodzie w 2005 roku Benedykt XVI wydał adhortację "Sacramentum Caritatis" (Sakrament Miłości), mówiącą o tym przede wszystkim, jak wiele może wnieść w nasze codzienne życie bogata, świadomie uczestnicząca celebracja i biorące się stąd głębsze przeniesienie sakramentu Eucharystii w życie. Jeden przykład. Znaleźć można w adhortacji Benedykta fragment o przygotowaniu się do czytań mszalnych, o ich odbiorze, znaczeniu dla całości nabożeństwa. Warto przypomnieć statystykę w tym miejscu. Koptowie, dziś kojarzeni z krwawym męczeństwem w Egipcie, mają w liturgii sześć czytań, a bracia Ormianie trzy. My dwa według propozycji soborowej. Słuchamy, słyszymy? Próbujemy jeszcze przed, a później po kazaniu coś z tym zrobić, coś, co dotarło do nas na trwałe? Czy tamta adhortacja wpłynęła na nasz udział w nabożeństwach? Czy, według marzenia Benedykta, umiemy przyjąć postawę Zacheusza? Papież Franciszek sugeruje, w tytule dokumentu, że jest konsekwentny. Że podsumowuje synod z 2012 roku w duchu swojego pontyfikatu: twardo, ale jednocześnie radośnie. Niebawem się o tym przekonamy, czytając tekst całej adhortacji. Znajdziemy własną radość ze spotkania z Ewangelią? Z mądrego powrotu do niej.
Tutaj przeskok do przeglądu trudnych spraw mijającego roku. Z punktu widzenia parafianina. Nie tego ogólniejszego, czy też kierowanego wyłącznie zainteresowaniami mediów. W tym oglądzie sprawy mają się nieco inaczej niż w telewizji. Jest świadomość grzechów, głębokiego zmartwienia z tego powodu, ale to jednak nie dominuje. Trudne sprawy parafialne układają się trochę inaczej. Najpoważniejszy problem to pustoszejące kościoły, pustoszejące klasy na lekcjach religii. Kolejny to niewielkie nasze świeckie zaangażowanie w różne działania, akcje, przedsięwzięcia, np. charytatywne, także minimalna współpraca z księżmi. Powody? Bardzo liczne, różnie się rozkładają. Indywidualny na przykład taki: w towarzystwie łatwiej powiedzieć, że się jest niewierzącym, niż otwarcie przyznać, że przestrzega się reguł wiary. Oj,łatwiej. I tylko ten drobny, żartobliwy żal, że niewierzący jakoś tak mniej są podobni do Boga (mniej w nich lustrzanego odbicia Stwórcy), jak powiada pewien mój znajomy, mądry kaznodzieja. Czy "Radość Ewangelii" ma szansę przywrócić parę ważnych, religijnych pomysłów na życie, a gromady zagubionych owieczek i baranków go kręgu kościelnego? Pomarzyć można. Jak to przed nowym rokiem.
Mieczysław Kowalcze*
*O autorze
Polonista, historyk, dziennikarz, pedagog w pracy i życiu. Od wielu lat związany z Zespołem Szkół Społecznych oraz Kłodzkim Towarzystwem Oświatowym. Autor i współtwórca wydawnictw i publikacji. Działacz Klubu Otwartej Kultury. Niemożliwe jest go nie znać, taki z niego społecznik. Lubiany i szanowany przez wszystkich. Ale skromny, więc na tyle o nim wystarczy.
Komentarze (0)
Wysyłając komentarz akceptujesz regulamin serwisu. Zgodnie z art. 24 ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy o ochronie danych osobowych, podanie danych jest dobrowolne, Użytkownikowi przysługuje prawo dostępu do treści swoich danych i ich poprawiania. Jak to zrobić dowiesz się w zakładce polityka prywatności.