Jak się przygotujemy? Mamy czas do 1 maja!

20 stycznia wypadają jego imieniny, jego święto. Musi jednak chwilę poczekać. Poświęcimy mu naszą uwagę za tydzień. Jak to się już w tym cyklu działo, bieżące sprawy biorą czasem pierwszeństwo. Tym bardziej, że będzie znów z nutką apelu. Do rzeczy jednak. Na niedzielę 1 maja (Święto Miłosierdzia) ogłoszono uroczystość beatyfikacyjną Jana Pawła II. To wiemy i wciąż poznajemy komentarze, opinie i statystyki. Od tej ostatniej zacznijmy.

W aktywny sposób chce uczcić to świętowanie 3 na 100 Polaków. Proste przeliczenie dla nas mieszkańców Kłodzczyzny - około 6 tysięcy osób weźmie udział… no własnie w czym? Naturalnie wędrujący po szlakach przejdą się po Kłodzkim Szlaku Jana Pawła II. Otwarty kilka lat temu, przygotowany przez wiele osób, m.in. księdza Jana Tracza z Międzylesia, od czasu do czasu pojawia się w postaci charakterystycznych znaków tu i ówdzie. Gdzie dokładnie? Między Czermną a Wambierzycami, Dusznikami a Gniewoszowem i wreszcie między Międzylesiem, Marią Śnieżną i Międzygórzem. Powstał w rocznicę pielgrzymki Karola Wojtyła i jego przyjaciół, jaką zorganizowali między 1 a 7 lipca 1955 roku. Całość to 110 km. Przejść ją? Dobry sposób. Autor tych tekstów jest wyznawcą poglądu, że wędrówki, spacery, pielgrzymki to dobra metoda na przemyślenia. Jeśli to miałoby być pokonywanie Szlaku, to niech się odbędzie w towarzystwie sugestii, wypływających z pism Jana Pawła II. Na przykład z encyklik.

Wybierzmy fragmenty dwóch z nich. Na początek „Fides et ratio”. W jej opisach kładzie się nacisk na papieską próbę pogodzenia wody z ogniem. Wiary i rozumu. To prawda. Czytelnicy całości tekstu znajdują w nim głównie głęboką zachętę do tego, żeby cierpliwie siebie samego poznawać. Siebie, otoczonego konkretną rzeczywistością, konkretnym światem. Przy czym prowadzić to powinniśmy przy pomocy filozofii, niekoniecznie psychologii. Bo ta ostatnia dużo bardziej została obciążona uproszczeniami, modami i koniecznością zajęcia pustego miejsca w życiu człowieka. Miejsca, z którego wyrzuciliśmy wiarę. Rozmyślanie, mówi dalej Jan Paweł II, sprawia, że coraz bardziej „naglące staje się pytanie o sens rzeczy i własnego istnienia”. Bo człowiek, to istota, która zna samego siebie. A Kościół „widzi w filozofii drogę wiodącą do poznania podstawowych prawd o życiu człowieka. Zarazem uznaje filozofię za nieodzowne narzędzie, pomagające głębiej rozumieć wiarę i przekazywać prawdę Ewangelii tym, którzy jeszcze jej nie znają”. Albo spróbować przypomnieć tym, którzy ją odrzucili, bo to było łatwiejsze, bo to zniesienie przymusu tradycji rodzinnych, bunt przeciw instytucji, która nic mi nie daje, przeciw proboszczowi, którego nie można cenić albo za wypowiedzi w Radiu ojca Dyrektora. No to przeszliśmy pierwszą część.

Drugą przejdźmy z paroma myślami wokół „Evangelium vitae”. Fragment 83 encykliki, będącej w całości pochwałą Boga za to, że zostaliśmy stworzeni i, że szanować powinniśmy je w całości, bez kombinowania, zastanawiania się gdzie jeszcze zarodek, gdzie już człowiek, co z in vitro?, jest pochwałą ludzkiej umiejętności kontemplowania. Umiejętności, którą trzeba pielęgnować. Bo szybko zanika w hałasie codzienności i bylejakości życia. Przewędrujemy Szlak, porozmyślamy nad wskazówkami błogosławionego Jana Pawła II, weźmiemy udział w zewnętrznych uroczystościach. Jak się jeszcze możemy przygotować? „Evangelium vitae” proponuje działanie: „troskę o cierpiącego i potrzebującego, bliskość z człowiekiem starym i umierającym, współczucie w żałobie.” Sporo możemy przed i po 1 maja.

Mieczysław Kowalcze